انگار تقدیر بعضی ها این است که پل باشند.از آن پلهایی که مسیر های پر پیچ و خم شلوغ را، صاف میکنند و کوتاه.
که هرکس به پستشان میخورد میخواهد از رویشان عبور کند تا زودتر و بهتر به مقصدش برسد. و کاری ندارد که بعد از رفتنش، پل، چقدر تنها میشود.چقدر زخمی.
و کسی حواسش نیست که این پل، چه جانی میکند که اینطور مقاوم باشد،و صبور،و آرام.
که اگر میانه ی راهشان، خسته شود، خودخواه شود.اگر ترکی بردارد،بشکند، ویران شود.چه آدم هااز هم میپاشند.چه مقصدها بکر می مانند.
اگر بی دغدغه از پل های زندگیتان عبور میکنید، فقط گاهی قدردانشان باشید.
درباره این سایت